LaTeX on TeX-järjestelmän päälle rakennettu ladontajärjestelmä, jota käytetään dokumenttien muotoiluun. LaTeX erottelee dokumentin sisällön ja rakenteen selkeästi toisistaan, ja sen ideana onkin, että dokumentin laatija voi helposti syöttää muotoilemattoman tekstinsä valmiiseen LaTeX-pohjaan ja saada näin valmiin, siistin dokumentin välittömästi. 

Vaikka valmiita LaTeX-pohjia on tarjolla pilvin pimein, kannattaa LaTeXia käyttävän silti opetella perusasiat LaTeXin syntaksista ja dokumentin rakenteen muotoilusta, jotta omaa dokumenttia voi rakentaa valmiin pohjan päälle vapaammin. Valmis LaTeX-dokumentti on helppo tallentaa PDF-muodossa. 

LaTeX on erityisen suosittu tieteellisissä dokumenteissa, sillä se soveltuu hyvin matemaattisen tekstin latomiseen. LaTeXia voit käyttää lähes minkä tahansa tekstidokumentin laatimiseen, mutta se on suositeltu työkalu etenkin matematiikan, fysiikan ja tietotekniikan kandidaatintöiden kirjoittamiseen. Aallolla on paljon valmiita LaTeX-pohjia, jotka ovat tarjolla opiskelijoiden vapaaseen käyttöön (https://wiki.aalto.fi/display/aaltolatex/).

**Lorem ipsum

Lorem ipsum (kavereiden kesken Lipsum) on kustannuksessa ja graafisessa suunnittelussa usein käytetty täyteteksti, jota hyödynnetään tekstin visuaalisen muotoilun suunnittelussa. Koska tekstillä ei ole merkityksellistä tai edes ymmärrettävää sisältöä, suunnittelija ei takerru tekstin ulkoasua laatiessaan tekstisisällön yksityiskohtiin, vaan pystyy työssään keskittymään vain tekstin asetteluun. 

Vaikka Lorem ipsum muistuttaa latinaa, sitä se ei täysin ole. Alkuperäinen teksti on peräisin Ciceron teoksesta De finibus bonorum et malorum, mutta oikeakielistä latinaa on sittemmin muokattu jättämällä sanoja ja niiden osia tekstistä pois, jolloin lopputulos on latinaa osaavillekin suurimmaksi osaksi käsittämätöntä hölinää. Ajatuksena on jälleen, että kun teksti ei tarkoita mitään, on helpompi keskittyä siihen, miltä sen asettelu ja muotoilu näyttävät sivulla. 

Internetistä löytyy lukuisia Lorem ipsum -generaattoreita, ja löytyy sellainen toki Wordistakin. Kirjoittamalla dokumenttiin esimerkiksi =lorem(3,10), ilmestyy sivulle kolme kappaletta Lipsumia, joista jokaisessa on kymmenen lausetta. Varsin kätevää!

*Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Hoc non est positum in nostra actione. Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Summus dolor plures dies manere non potest? Duo Reges: constructio interrete. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Iam insipientes alios ita esse, ut nullo modo ad sapientiam possent pervenire, alios, qui possent, si id egissent, sapientiam consequi. Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio.

**Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante.

Ita, quem ad modum in senatu semper est aliquis, qui interpretem postulet, sic, isti nobis cum interprete audiendi sunt www.hs.fi. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Si enim sapiens aliquis miser esse possit, ne ego istam gloriosam memorabilemque virtutem non magno aestimandam putem. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Ipse negat, ut ante dixi, luxuriosorum vitam reprehendendam, nisi plane fatui sint, id est nisi aut cupiant aut metuant. 

Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Eorum enim omnium multa  praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Ita fit ut, quanta differentia est in principiis naturalibus, tanta sit in finibus bonorum malorumque dissimilitudo. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum;

NUMEROITU LISTA
Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus.
Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur?
Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;
Id est enim, de quo quaerimus.

Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Haec non erant eius, qui innumerabilis mundos infinitasque regiones, quarum nulla esset ora, nulla extremitas, mente peragravisset. Si longus, levis. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. At enim hic etiam dolore. An hoc usque quaque, aliter in vita? Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? 

At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Quamquam te quidem video minime esse deterritum.

NUMEROIMATON LISTA
Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur;
Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re;
At ego quem huic anteponam non audeo dicere;

**Quibus ego vehementer assentior.

Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser: www.yle.fi. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. 

Is cum arderet podagrae doloribus visitassetque hominem Charmides Epicureus 
perfamiliaris et tristis exiret, Mane, quaeso, inquit, Charmide noster; Itaque et vivere vitem et mori dicimus arboremque et novellan et vetulam et vigere et senescere. Hoc non est positum in nostra actione. Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet.

Sed hoc summum bonum, quod tertia significatione intellegitur, eaque vita, quae ex summo bono degitur, quia coniuncta ei virtus est. Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Quam multa vitiosa! summum enim bonum et malum vagiens puer utra voluptate diiudicabit, stante an movente? Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don.

Sed hoc summum bonum, quod tertia significatione intellegitur, eaque vita, quae ex summo bono degitur, quia coniuncta ei virtus est. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Nam cum Academicis incerta luctatio est, qui nihil affirmant et quasi desperata cognitione certi id sequi volunt, quodcumque veri simile videatur. Erat enim res aperta. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum.

***Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus.

Alia quaedam dicent, credo, magna antiquorum esse peccata, quae ille veri investigandi cupidus nullo modo ferre potuerit. In contemplatione et cognitione posita rerum, quae quia deorum erat vitae simillima, sapiente visa est dignissima. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Itaque homo in primis ingenuus et gravis, dignus illa familiaritate Scipionis et Laelii, Panaetius, cum ad Q. Is enim, qui occultus et tectus dicitur, tantum abest ut se indicet, perficiet etiam ut dolere alterius improbe facto videatur. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius.

Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret?

Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Vobis autem, quibus nihil est aliud propositum nisi rectum atque honestum, unde officii, unde agendi principlum nascatur non reperietis. Erat enim Polemonis. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem.  Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Bonum patria: miserum exilium.

***Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris.
Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Non est igitur voluptas bonum. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; In enumerandis autem corporis commodis si quis praetermissam a nobis voluptatem putabit, in aliud tempus ea quaestio differatur. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. In voluptate corporis-addam, si vis, animi, dum ea ipsa, ut vultis, sit e corpore-situm est vivere beate. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. 

Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Sunt autem, qui dicant foedus esse quoddam sapientium, ut ne minus amicos quam se ipsos diligant. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem.

**Quibus ego vehementer assentior.

Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Is cum arderet podagrae doloribus visitassetque hominem Charmides Epicureus perfamiliaris et tristis exiret, Mane, quaeso, inquit, Charmide noster; Itaque et vivere vitem et mori dicimus arboremque et novellan et vetulam et vigere et senescere. Hoc non est positum in nostra actione.

Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Satisne 
ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet.

Sed hoc summum bonum, quod tertia significatione intellegitur, eaque vita, quae ex summo bono degitur, quia coniuncta ei virtus est. Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Quam multa vitiosa! summum enim bonum et malum vagiens puer utra voluptate diiudicabit, stante an movente? Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don.

Sed hoc summum bonum, quod tertia significatione intellegitur, eaque vita, quae ex summo bono degitur, quia coniuncta ei virtus est. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Nam cum Academicis incerta luctatio est, qui nihil affirmant et quasi desperata cognitione certi id sequi volunt, quodcumque veri simile videatur. Erat enim res aperta. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum.

**Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus.

Alia quaedam dicent, credo, magna antiquorum esse peccata, quae ille veri investigandi cupidus nullo modo ferre potuerit. In contemplatione et cognitione posita rerum, quae quia deorum erat vitae simillima, sapiente visa est dignissima. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Itaque homo in primis ingenuus et gravis, dignus illa familiaritate Scipionis et Laelii, Panaetius, cum ad Q. Is enim, qui occultus et tectus dicitur, tantum abest ut se indicet, perficiet etiam ut dolere alterius improbe facto videatur. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius.

Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret?

Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Vobis autem, quibus nihil est aliud propositum nisi rectum atque honestum, unde officii, unde agendi principlum nascatur non reperietis. Erat enim Polemonis. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Bonum patria: miserum exilium.

***Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris.
Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Non est igitur voluptas bonum. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; In enumerandis autem corporis commodis si quis praetermissam a nobis voluptatem putabit, in aliud tempus ea quaestio differatur. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. In voluptate corporis-addam, si vis, animi, dum ea ipsa, ut vultis, sit e corpore-situm est vivere beate. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. 

Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Sunt autem, qui dicant foedus esse quoddam sapientium, ut ne minus amicos quam se ipsos diligant. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem.